Kanker zet je wereld op z’n kop
Daar is geen woord van gelogen, kan ik nu uit eigen ervaring zeggen.
Ik neem je mee naar 2019 waar ik aan het begin van het jaar te horen krijg dat ik borstkanker heb.
Mammografie
Het is 8 februari en we zitten in de wachtkamer van een privékliniek om een mammografie te maken. De avond ervoor had ik namelijk een knobbel in mijn borst gevoeld en we wilden graag weten wat dat was.
De uitslag was niet goed. We kregen direct een door verwijzing naar de mamma-poli in Careggi (universitair ziekenhuis in Firenze)
Na vele onderzoeken en weken wachten verder kregen we de uitslag. Het bleek een kwaadaardig, hormoon gevoelige tumor te zijn. En wat voor één; groter dan 5cm. De arts wilde snel handelen en stelde op korte termijn een operatie voor. Helaas kon hij direct al aangeven dat borstsparend opereren niet meer mogelijk was en daardoor was een borstamputatie onvermijdelijk.
“Ik zie mezelf daar nog zitten toen de dokter deze conclusie aan mij vertelde en ik alleen maar kon zeggen: “U moet doen wat nodig is”. De realisatie dat ik het over mijn eigen borst had die eraf moest, was er nog helemaal niet. Ik stond op overleven”
De operatie
In Italie is het bij een borstamputatie bijna standaard om een siliconen implantaat te plaatsen. Tijdens het gesprek met de arts gaf hij aan dat er ook de mogelijkheid bestaat om direct een borstreconstructie te doen met eigen buikweefsel. Deze methode wordt eigenlijk alleen voorgesteld bij medische noodzaak en er is zelden een vrouw die hier zelf om vraagt.
We werden doorverwezen naar de plastisch chirurg. Dat was even een gek moment. Twee kerels met een elftal aan co-assistenten die zeer enthousiast waren dat ik deze keus wilde maken. Ze leken zelfs wat euforisch te reageren. De arts zag onze verbazing en stelde ons gerust. Zij waren uitermate ervaren met het uitvoeren van deze operatie, maar voerden het vaker uit in het buitenland dan in Italie zelf
Op 29 april 2019 wordt ik opgenomen in het ziekenhuis, we zitten op dat moment vol in de meivakantie met 7 gezinnen die aan het genieten zijn van hun vakantie. Op 30 april om 6:00 zou ik klaar gemaakt worden voor de operatie en dan zouden Martijn en de kinderen nog even een kus komen geven.
Martijn vroeg aan de arts wanner hij verwacht te bellen, want dan kon hij bij mij zijn als ik wakker wordt. Dat vonden ze een rare vraag, want ze verwachten dat je gewoon in het ziekenhuis blijft. Wij waren toen nog niet gewend aan dit ziekenhuis systeem.
De operatie duurde 11 uur, maar is heel erg goed geslaagd. Ik heb uiteindelijk nog 6 dagen in het ziekenhuis gelegen.
Daarna kon ik naar huis verder herstellen. Dat herstel duurde lang; ruim 8 weken. Wat heel lastig was want ik wilde heel graag weer onder de gasten zijn en meewerken in het bedrijf maar een pizzabord tillen was eigenlijk al te veel. Laat staan de afwasmachine inruimen. Dus er kwam veel op aan Martijn, de kinderen en twee vrienden die we hebben ingehuurd voor extra ondersteuning.
Chemotherapie
Een paar weken na de operatie kregen we te horen dat bij het verwijderen van de lymfeklieren er ook daar al tumorcellen gevonden waren. Dat was een enorme teleurstelling want dat betekende dat er ook nog een half jaar chemotherapie nodig was om te voorkomen dat eventuele restcellen opnieuw konden gaan uitgroeien tot een tumor.
Van juli tot december heb ik zware chemo’s gehad waarbij ik in de maanden juli, augustus en september soms een week in bed moest blijven en dus ook niet zichtbaar was voor de gasten. Vreselijk vond ik dat maar gelukkig waren alle gasten – geen één uitgezonderd – begripvol en behulpzaam naar Martijn en de kinderen.
Over de kinderen gesproken; wat hebben wij een geluk met deze twee kanjers. Zij hebben ons heel erg goed geholpen. Jeroen zorgde elke ochtend dat het zwembad in orde was en Anna zorgde dat de koelkasten gevuld waren en de gezamenlijke ruimte klaar was voor de kindjes om in te spelen.
Na de maaltijden werden de borden opgeruimd en de vaatwasser ingeruimd en dat allemaal vanuit henzelf en zonder te klagen.
3 januari 2020 was de laatste chemo en daarmee ook de wekelijkse martelgang naar het ziekenhuis. We snakten naar wat rust na zo’n indrukwekkend jaar.
Inmiddels zijn we 3 maanden verder en zien we een duidelijke vooruitgang. Mijn haren en nagels zijn weer aan het groeien en m’n energie wordt zienderogen beter. Wel moet ik nog 5 jaar lang een anti hormoontherapie volgen om te voorkomen dat er door de hormonen weer een andere tumor kan gaan groeien.
Ziekenhuisbezoek tijdens coronavirus
In de afgelopen maand (maart) was ik nog genoodzaakt een aantal keer naar het ziekenhuis te gaan, terwijl de corona maatregelen nét waren afgegeven. Er stonden nog een paar, voor mij, belangrijke onderzoeken gepland en die kregen wel een apart tintje daardoor.
Want zoals je in de media al wel gezien hebt loopt iedereen hier met een mondkapje op als ze naar buiten gaan. Ook mensen die alleen in een auto zitten. Zelfs de postbode komt de post brengen met een mondkapje op.
We hebben geprobeerd een mondkapje te bemachtigen, maar alles was al uitverkocht. Niet bij de apotheek noch bij de bouwmarkt. Dus hebben we er maar een zelf geknutseld met keukenpapier. Niet de meest degelijke maar beter iets dan niets, dachten we.
Helaas moest ik in m’n eentje naar het ziekenhuis. Alleen patiënten en personeel mochten het ziekenhuis in. Een tweede persoon bij een afspraak is niet toegestaan. Wel een beetje raar, maar gelukkig was het heel rustig, gingen de onderzoeken goed en stond ik snel weer buiten.
En het resultaat?
Afgelopen 30 maart hadden we, vanwege corona, een telefonische afspraak met de oncoloog waarin zij ons vertelde dat alle resultaten van de onderzoeken goed waren! Er waren geen uitzaaiingen of anderszins afwijkend weefsel gevonden. Dus we mogen zeggen dat ik, voor nu althans, schoon ben!
Dit hoofdstuk is voorlopig dicht en wij gaan proberen dit achter ons te laten. Dat is niet makkelijk na zoveel intense ervaringen, maar we gaan ons best doen.
Een domper was het wel toen we te horen kregen dat we moesten sluiten vanwege het corona virus. We hadden gedacht dat 2020 een jaar met hoogte punten zou worden. Dat dit een een hoogtepunt is, dat mogen we beamen, maar we blijven positief en hopen snel weer aan de slag te kunnen met wat we het liefste doen: Gasten ontvangen … 🙂
